Η Ακαδημία που εχει χαθεί;

Πεντε χρονια τωρα, που μαστιζεται η χωρα απο την οικονομικη θύελλα, που δεν εχει αφήσει τίποτε όρθιο και εχει καταστρέψει ζωές, η Ακαδημία Αθηνών εχει καταπιει κυριολεκτικα την γλωσσα της. Μιλιά δεν εχουν βγάλει οι περισπούδαστοι ακαδημαϊκοί μας, που χρυσοπληρώνονται και τα λεφτα που περνούν ειναι ολα αφορολόγητα. Πουθενα δεν βγήκαν να πουν μια κουβέντα για το ενάμισυ εκατομμύριο έλληνες που εχουν χάσει την δουλια τους, για οικογένειες που ζουν χάρις στα συσσίτια της Εκκλησίας, για τα νεα παιδια που ξαναπέρνουν τον δρομο της ξενιτιάς, για το βαθυ σκοταδι που υπαρχει παντου και ίχνος ελπιδας δεν φαινεται. Απομακροι μια ζωη απο τις αγωνίες και τα αδιέξοδα που εχουν οδηγήσει πάνω απο 5.000 συνανθρώπους μας στην αυτοκτονία, απολαμβάνουν την ξεγνοιασιάς της πολυτελούς καρέκλας τους. Καμια ανησυχία για το τι θα ξημερώσει σε τούτη την χωρα μας. Τελικα εχουν δίκιο εκείνοι που διερωτώνται, τι προσφέρουν αυτοι οι Ακαδημαϊκοί, που εχουν αντισταθεί στα μετρα που εχουν φέρει την φτώχεια στα περισσοτερα σπιτια.
Μια εξήγηση για τους λογους αυτης της στάσης των Ακαδημαϊκών δίνει ενας συνάδελφος τους, ο κ. Δ. Ν. Μαρωνιτης την περασμένη Κυριακή απο την στήλη του στο “Βημα”, οπου επισημαίνει:
“Το εμφανέστερο σήμα της Ακαδημίας υπηρξε και παραμενει η συντηρητική και αυτοσυντηρητική της επιλογη σε ολα τα κρίσιμα κεφάλαια πολιτικης και Πολιτισμού – εμμονή που αυξομειωνεται ανάλογα με τις περιστάσεις”.