Θάτσερ χρειάζεται, αλλά πού να βρεθεί;
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΑΡΚΟΥΛΗ
Δεν ήταν κάτι πρωτοφανές το πλήθος των απόψεων που διατυπώθηκαν για τις αθλιότητες στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Μόνο που αυτή τη φορά δεν υπήρξε μια νηφάλια (δηλαδή μη υποταγμένη) φωνή που θα έβαζε τα πράγματα στη σωστή τους βάση και θα κατέθετε πρόταση ανατροπής. Οι αθλητικές εφημερίδες, δυστυχώς, με πρωτοσέλιδα άρθρα κινήθηκαν στο «άλλα λόγια να αγαπιόμαστε» (δεν είναι άλλωστε άξιο απορίας που όλες μαζί, και οι δέκα, πουλάνε κάτω από 30.000 φύλλα την ημέρα). Οι διάφορες αθλητικές εκπομπές λόγου και έρευνας στην τηλεόραση περισσότερο μπέρδεψαν τους φιλάθλους (άραγε, πότε θα βαρεθεί ο «δικαστής της Δευτέρας» στον ΣΚΑΪ να επαναλαμβάνεται, αφού ουδείς από τους ισχυρούς τον ακούει;). Ενώ, τέλος, τα υποτίθεται σοβαρά πολιτικά φύλλα περιορίζονται κατά τεκμήριο σε εντυπωσιακά ρεπορτάζ για τα γκολ του Μέσι, τη φετινή σπουδαιότητα της Πρέμιερ Λιγκ στην Αγγλία ή τα εκπληκτικά καρφώματα των κολοσσών παικτών του μπάσκετ γενικώς. Δηλαδή, «με άλλα λόγια να αγαπιόμαστε» και μακριά από τα καυτά ζητήματα που κάνουν τζιζ…
Δυστυχώς, ο καιρός περνάει και μαζί του, σιγά σιγά, εξαφανίζεται ένα μικρό κομμάτι αξιοπιστίας που έχει μείνει στη συνείδηση των ανθρώπων που επιμένουν να αγαπούν το ποδόσφαιρο και εξακολουθούν να πληρώνουν εισιτήριο. Οι διαιτητές, λες και έχουν υποταγεί στις επιθυμίες κάποιου ισχυρού, ξεχνούν στα αποδυτήρια των γηπέδων τον θεσμικό και ηθικό τους ρόλο, γνωρίζοντας πως κάποιος θα τους καλύψει, ό,τι κι αν γίνει. Οι περισσότερες από τις ομάδες που παίρνουν μέρος στο τουρνουά (για την ακρίβεια, όσες δεν κινδυνεύουν με υποβιβασμό) μοιάζουν με κομπάρσους (για την ακρίβεια, ζητιάνους), προκειμένου να τύχουν μιας κάποιας εύνοιας όταν βρεθούν απέναντι σε κίνδυνο. Έτσι όμως δεν μπορεί να σταθεί ένα πρωτάθλημα ανταγωνιστικό και τίμιο.
Τα τελευταία χρόνια, μία μόνο ποδοσφαιρική δύναμη μονοπωλεί τους τίτλους, στοιχείο που μπορεί να έχει ενοχλήσει τον δεύτερο ή και τον τρίτο της βαθμολογίας, αλλά που δεν συγκινεί τους υπόλοιπους. Κατά τη γνώμη μου, ενδεχομένως θα είχε προκύψει πρόοδος αν οι δεκαπέντε (από τη δεύτερη θέση ως τη 16η) αποχωρούσαν από το τουρνουά, αφήνοντας τον βέβαιο πρωταθλητή να διοργανώνει φιέστες στο γήπεδό του, ενώπιον παθιασμένων και φανατικών οπαδών, που θα ήταν γελοίο να χαρακτηριστούν φίλαθλοι.
Όσον αφορά την Πολιτεία, είναι σαφές πως παρακολουθεί με άγχος (για να μην πω τρόμο) όσα έχουν δημιουργηθεί από δικά της φρικτά λάθη και παραλείψεις. Ακούστηκε ότι όλοι θα συμμορφωθούν αν με διάταξη νόμου ο υπουργός στερήσει από τις ομάδες μας να παίζουν στα κύπελα Ευρώπης. Μένοντας μακριά από το χρήμα. Είναι «μικρός» ο Κοντονής και «ελάχιστος» ο Τσίπρας για να αποφασίσουν να εφαρμόσουν τη συνταγή Θάτσερ (που αφορούσε τον χουλιγκανισμό και τη βία). Ξέρετε γιατί; Διότι φοβούνται πως θα «σκοντάψουν» στα δήθεν συμβόλαια οικονομικού περιεχομένου που υπάρχουν μεταξύ του ΟΠΑΠ, των συνδρομητικών καναλιών, κ.λπ., με τις ΠΑΕ.
Αστεία πράγματα. Διότι αν δεν ήταν στρεβλό το καθεστώς και οι ποδοσφαιρικές ανώνυμες εταιρείες υπάγονταν στο υπουργείο Οικονομίας, Ανάπτυξης και Τουρισμού (όπου είναι η θέση τους), ουδείς θα επιχειρούσε να κάνει τον μάγκα ή να απειλεί έμμεσα με τον οπαδικό του στρατό θεσμούς και καταστάσεις. Για την εφαρμογή των διατάξεων του ν. 2190 (περί ΑΕ) δεν το συζητάμε, αφού αν εφαρμοστεί στις καταχρεωμένες ΠΑΕ, οι αντίπαλοι του πρωταθλήματος θα θυμίζουν μάχη για μια παρτίδα σκάκι!
Leave a Reply