Πήγε το Βερολίνο να μας φορέσει την εταιρεία που ξεπούλησε την Ανατ. Γερμανία

• Ο απολογισμός της ήταν 2.500.000 άνεργοι και χρέος 250 δισ. μάρκα!

Ήταν πράγματι σημαντική η αποκάλυψη των «Νέων» ότι η κυρία Μέρκελ μαγείρευε να φορτώσει στην Ελλάδα την… εξπέρ εταιρεία συμβούλων Goetzpartners. Και μάλιστα τον περασμένο Ιούλιο η γερμανίδα καγκελάριος πίεζε επί επτά ολόκληρες ώρες τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα να δεχθεί την πρόταση των γερμανών συμβούλων για τη σύσταση του Ταμείου Αποκρατικοποιήσεων. Γιατί, ως δοκιμασμένοι και έχοντας στις βαλίτσες τους τα πιστοποιητικά από το γενικό ξεπούλημα στην Ανατολική Γερμανία, είχαν όλες τις ικανότητες για να πουλήσουν την… Ελλάδα ταχύτατα, και μάλιστα για ψίχουλα.

Όλα αυτά τα στοιχεία η καλή εφημερίδα τα είχε… δώσει στα ψιλά. Προείχε να προβάλει πρωτοσέλιδα ότι ο Τσίπρας, που κατηγορούσε τη γερμανική ηγεσία για τα δεσμά που έχει βάλει στην Ελλάδα, είχε πάρει γερμανούς συμβούλους. «Και στο Μαξίμου είχαν τον Γερμανό τους» ήταν ο τίτλος. Η πρότασή τους ήταν το Ταμείο Αποκρατικοποιήσεων να χρησιμοποιηθεί ως… όχημα για την προσέλκυση επενδύσεων. Μάλιστα, οι Γερμανοί διαβεβαίωναν ότι κορυφαίοι βιομηχανικοί όμιλοι και εταιρείες εισηγμένες στο Χρηματιστήριο της Φρανκφούρτης «ήταν έτοιμοι να επενδύσουν δισεκατομμύρια στην Ελλάδα μέσω προγράμματος επενδύσεων», όπως έγραφε το ρεπορτάζ των «Νέων». Τόσο έτοιμοι, που κανένας από αυτούς τους… κορυφαίους δεν ήρθε να πάρει μέρος στο ξεπούλημα του Αστέρα, του Ελληνικού, των 14 αεροδρομίων και του ΟΛΠ. Προφανώς, γιατί επρόκειτο για ένα στημένο παραμύθι, σαν εκείνο που έστησαν στην πρώην Ανατολική Γερμανία, το οποίο κατέληξε στο μεγάλο πλιάτσικο, με το Ταμείο Καταπιστευτικής Διαχείρισης («Τρόιχαντ») που έφτιαξαν.

Συγκεκριμένα, όπως είχε στα… ψιλά η εφημερίδα, το Ίδρυμα – Ταμείο, μετά την επανένωση της χώρας το 1990, ανέλαβε τη διαχείριση της κρατικής περιουσίας της κομμουνιστικής Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας (DDR) για μια τετραετία. Και χρειάστηκαν 30 δισ. μάρκα για να εγγυηθεί τη ρευστότητα για 8.000 από τις 9.000 επιχειρήσεις της DDR.

Στις επιχειρήσεις που ανέλαβε το… Ίδρυμα απασχολούνταν 4.000.000 εργαζόμενοι. Ο απολογισμός του «Τρόιχαντ» όταν έκλεισε, τον Δεκέμβριο του 1994, ήταν δραματικός: 2,5 εκατ. άνεργοι και χρέος 250 δισ. μάρκα στις πλάτες της Γερμανίας. Ο πρώτος δυτικογερμανός μάνατζερ που ανέλαβε το «Τρόιχαντ» παραιτήθηκε μέσα σε μερικούς μήνες, με την εξής δήλωση: «Δεν ήθελα κάθε μισή ώρα να υπογράφω για δισεκατομμύρια και να περνώ απλώς στο επόμενο θέμα ημερήσιας διάταξης». Αυτό ακριβώς έκαναν οι διάδοχοί του, Ροβέντερ και Μπρόιερ, ακολουθώντας τη βασική γραμμή τής πάση θυσία ιδιωτικοποίησης. Το 85% των αγοραστών ανατολικογερμανικών επιχειρήσεων προερχόταν από τη Δυτική Γερμανία και μόνο το 5% από την Ανατολική Γερμανία.

Στο «Τρόιχαντ» έμεινε η σκιά ότι ξεπούλησε την περιουσία της DDR. Η κατηγορία αυτή τροφοδοτήθηκε από κραυγαλέες περιπτώσεις ιδιωτικοποίησης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν η επιχείρηση WBB. Ήταν η μεγαλύτερη εταιρεία κατασκευής εγκαταστάσεων θέρμανσης στην DDR, με αξία που υπολογιζόταν στα 160 εκατ. μάρκα. Το «Τρόιχαντ» την πούλησε μόλις για δύο εκατ. μάρκα στον δυτικογερμανό επιχειρηματία Μίχαελ Ρότμαν. Αυτός απέλυσε τους 1.200 εργαζομένους, έκλεισε την επιχείρηση, πούλησε τα ακίνητά της για 150 εκατ. μάρκα και έφυγε με τα χρήματα στο εξωτερικό. Δεκατέσσερα χρόνια μετά, ο Ρότμαν καταδικάστηκε το 2009 για απιστία σε τρία χρόνια φυλάκιση, αλλά η περίπτωσή του δεν ήταν η μόνη. Πάνω από 4.000 δίκες έγιναν για κακοδιαχείριση σε σχέση με το «Τρόιχαντ».