Πίσω στον σκοταδισμό γυρίζει η Ευρώπη

• Τι γυρεύουν Αμερική και Ρωσία στις ξένες χώρες; Να πάνε να στήσουν πολέμους στη γειτονιά τους και να αφήσουν την κάθε χώρα να αποφασίζει η ίδια για το αύριό της – Με αρκετό αίμα και ερείπια έχουμε πληρώσει όλοι τα παιγνίδια τους

Του ΜΑΚΗ ΚΟΥΡΗ

Όλο και περισσότερο αποδεικνύεται κάθε μέρα πόσο μικρή είναι η Ενωμένη Ευρώπη. Αν ξυπνούσαν ξαφνικά οι μεγάλοι οραματιστές, εκείνοι που έβαλαν τα θεμέλια της αρχικής ΕΟΚ, θα έπαιρναν με τον βούρδουλα τους διαδόχους τους, μηδενός εξαιρουμένου, με πρώτο να σέρνει τον χορό το φοβισμένο ανθρωπάκι, τον Αυστριακό της πολιτισμένης Βιέννης. Προσπαθούν να βρουν κάποιον για να του φορτώσουν τις ευθύνες των σημερινών, τύποις, αφεντικών. Και βρήκαν την Ελλάδα. Που φταίει, ναι. Γιατί είναι η πρώτη πρόσβαση στον δρόμο που οδηγεί μακριά από τη φωτιά την οποία έχουν ανάψει τα τελευταία χρόνια οι δύο μεγάλοι, Αμερική και Ρωσία. Άραγε να πιστεύουν, με πρώτο τον αυστριακό Πρόεδρο, ότι αν, π.χ., η Αυστρία ήταν στη θέση της Ελλάδας δεν θα περνούσε ούτε κουνούπι; Κούνια που τους κούναγε…
Είναι τόσο μοιραίοι και άβουλοι για την Ευρώπη, που έχει την ατυχία να βρίσκεται σήμερα το τιμόνι της στα χέρια τους, ώστε δεν τολμούν να ψελλίσουν ούτε μία λέξη ενάντια στους δράστες του φονικού που έχει στηθεί στη Συρία για το ποιος θα έχει τον κύριο λόγο στην περιοχή. Τον λογαριασμό, όμως, τον στέλνουν στην Ευρώπη, μαζί με τα υπόλοιπα που υπάρχουν από τις παλιότερες αγαθοεργίες τους στην Αφρική και στην Ασία. Η Μόσχα είναι σε μεγάλη απόσταση και η Αμερική πολύ πιο μακριά για να πάνε οι πρόσφυγες.
Θα μπορούσε η Ευρωπαϊκή Ένωση, αν είχε ηγέτες, να είχε επιβάλει τους όρους της δεξιά και αριστερά. «Είμαι η πλουσιότερη ήπειρος. Όλοι θέλουν να έρθουν εδώ και οι πάντες θέλουν να πουλήσουν τα προϊόντα τους στην πιο ανεπτυγμένη, από κάθε πλευρά, γη του πλανήτη. Δεν μπορείτε συνεχώς να μας αρμέγετε και να αποφασίζετε για την περιοχή μας, για εμάς, χωρίς εμάς. Και να φορτωνόμαστε εμείς τα απόνερα των κατακτητικών επεμβάσεών σας». Αλλά ποιος από τους σημερινούς μπορεί να βγάλει γλώσσα στον Ομπάμα ή στον Πούτιν;

Δυστυχώς, κανείς δεν έχει τα κότσια. Για να μην πούμε τίποτε άλλο…
Τη γύμνια τη βλέπουμε όλους αυτούς τους μήνες της θύελλας που έφερε το Προσφυγικό. Ούτε στον Σουλτάνο δεν μπορεί η σημερινή ηγεσία της ΕΕ να πει δυο… γαλλικά. Προσοχή έκατσε η κυρά Μέρκελ και τις δύο φορές που πήγε στο νέο παλάτι του Ερντογάν, παρότι έχει τη δύναμη να απαιτήσει -ακόμη και να εκβιάσει- να μην επιτρέπει να φεύγει ούτε ψαρόβαρκα από τα παράλια της Τουρκίας. Κι αφού δεν μπορούν Βρυξέλλες και Βερολίνο -κι εσύ, κύριε αυστριακέ Πρόεδρε- να κτυπήσουν τον γάιδαρο, κτυπάνε το σαμάρι. Και ετοιμάζονται να αναστήσουν Νταχάου και Άουσβιτς, προς μεγάλη χαρά του Χίτλερ, που από την κόλαση όπου βρίσκεται βλέπει να δικαιώνεται…

Με αυτό που ζούμε, με την κάθε χώρα-μέλος να ορθώνει τείχη, γράφοντας στα παλιά της τα παπούτσια την Ενωμένη Ευρώπη και την αλληλεγγύη, διερωτάται κανείς τι χρειάζεται η Ευρωπαϊκή Ένωση όταν δεν έχει φωνή για να προστατεύσει τα μέλη της, τους ανθρώπους της. Αποδείχτηκε ανίκανη να προβλέψει και να αποτρέψει την οικονομική κατάρρευση των χωρών της (Ισπανία, Πορτογαλία, Ιρλανδία, Κύπρος και Ελλάδα). Ανίκανη να αποτρέψει τα συσσίτια και τα λουκέτα. Και έφερε πολίτες της Ευρώπης στην απόγνωση, μέχρι και στην αυτοκτονία. Και τώρα αποδεικνύεται ότι οι δύο μεγάλοι δεν την παίρνουν τοις μετρητοίς. Και αυτή η ανικανότητά της να προστατέψει το κοινό ευρωπαϊκό σπιτικό έφερε τον σπόρο της διάλυσης. Ξέθαψε φοβικά σύνδρομα. Δημοκρατικές κατακτήσεις γκρεμίζονται. Το αυγό του φιδιού, με την επέλαση ακροδεξιών τάσεων, πανικοβάλλει πολιτικούς, που κλείνονται στο… μαγαζάκι τους. Και η Ευρώπη μένει Ενωμένη μόνο κατ’ όνομα, με τις χώρες-μέλη της να μην ενδιαφέρονται αν ζει ή πεθαίνει ο γείτονας… Αρκεί να μη χάσουν την καρέκλα τους οι πολιτικοί – εκείνοι οι πολιτικοί που τα μετράνε όλα, έχοντας στο μυαλό τους το πώς θα κρατήσουν την καρέκλα.

Εδώ βρισκόμαστε σήμερα.
Σε αυτό το σημείο έφτασε η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Όλα ήρθαν μαζεμένα…

Πρώτα η άγρια οικονομική κρίση, με την οποία εμείς οι Έλληνες γευθήκαμε την αλληλεγγύη που υπάρχει μόνο στα λόγια. Αλληλεγγύη που την εννοούν μόνο ως απόλυτη υποταγή. Και τώρα ζούμε το ίδιο με την προστασία των συνόρων μας, που είναι και σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Όταν το Σπίτι σου δεν μπορεί να προστατεύσει τα παιδιά του -ακόμη κι αν κάποια στιγμή ξεστρατίσει κάποιο-, ποιος ο λόγος ύπαρξής του;

Έφτιαξαν οι μεγάλοι, ύστερα από πολλές προσπάθειες, την Ευρωπαϊκή Ένωση, ξεκινώντας από τον σπόρο της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (ΕΟΚ), για να υπάρξει μια Ευρώπη που θα την υπολογίζουν όλοι και θα επηρεάζει τις αποφάσεις Αμερικής και Ρωσίας. Συνεχώς, όμως, αποδεικνύεται όλο και πιο ανίσχυρη, ανίκανη να επιβάλει τις απόψεις της. Και το πιο σημαντικό, δεν μπορεί να προστατέψει ούτε τα μέλη της.
Και το ερώτημα, που κάθε άλλο παρά αβασάνιστα έρχεται, είναι: Χρειάζεται η Ευρωπαϊκή Ένωση; Έχει λόγο ύπαρξης; Χρειάζεται το ενιαίο νόμισμα; Όταν ο καθένας κοιτάζει την πάρτη του, το μαγαζάκι του, και βάζει πάνω από όλα το πώς θα ξανακερδίσει τις εκλογές στη χώρα του;
Εσείς τι λέτε;