Σφίγγει όλο και πιο πολύ η θηλιά…

Του ΜΑΚΗ ΚΟΥΡΗ

Στη ΔΕΘ όλοι περιμένουν το θαύμα… Να ακούσουν από το στόμα του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα πειστικές διαβεβαιώσεις για το ότι δεν είναι μακριά ο δρόμος που οδηγεί στην Ιερουσαλήμ… Ότι τα βάσανα θα αρχίσουν να λιγοστεύουν… Δεν πιστεύει κανείς ότι ο πρωθυπουργός δεν ξέρει τι συμβαίνει πέρα από το Μαξίμου.
Ότι οι ουρές στα συσσίτια μεγαλώνουν. Ότι συμπολίτες μας ψάχνουν στα σκουπίδια για κάτι φαγώσιμο. Ότι κο­ντά 1.380.000 συμπολίτες μας δεν μπορούν να πληρώσουν το ρεύμα και για πρώτη φορά νοικοκυραίοι κινδυνεύουν να στερηθούν το νεράκι γιατί έχουν απλήρωτο τον λογαριασμό – ευτυχώς που η ΔΕΗ και η ΕΥΔΑΠ δείχνουν ανοχή και κάνουν δόσεις για τις οφειλές.
Ότι η μόνιμη δουλειά γίνεται για όλο και περισσότερους όνειρο νοσταλγικό και οι κάποιες ώρες απασχόλησης μπαλώνουν μόνο μικρές τρύπες, λίγες από τις άμεσες ανάγκες της οικογένειας. Ότι η σύνταξη όλο και μικραίνει και το εγγόνι στερείται το χαρτζιλίκι του παππού και της γιαγιάς… Ότι τα λουκέτα συνεχίζονται. Ότι οι πελάτες περιορίζονται και τα χρέη στο ΙΚΑ και στην Εφορία μένουν ανεξόφλητα. Ότι οι επιχειρηματίες ζουν με τον κίνδυνο να βρεθούν στο κρατητήριο… Δεν υπάρχει τομέας –υγεία, πρόνοια, σχολεία και άλλα πολλά– που να μη βιώνει σήμερα προβλήματα που υπήρχαν πριν από σαράντα και πενήντα χρόνια… Και όσοι τα είχαν ζήσει τότε δεν πίστευαν ότι θα μπορούσαν να βρεθούν ξανά μπροστά τους…
Πολλοί πήραν τον δρόμο της ξενιτιάς, όπως τότε, στα πέτρινα χρόνια, που λόγω φτώχειας αλλά και πολιτικών επιλογών ήταν η μοναδική διέξοδος. Και πολλοί από αυτούς που είχαν ξενιτευτεί τα κατάφεραν. Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα. Φεύγουν τα νιάτα μας, παιδιά σπουδασμένα, για να βρουν δουλειά και να μπορέσουν να αξιοποιήσουν τις γνώσεις τους. Εμείς διαφωνούμε με τις κραυγές ότι χάνει η Ελλάδα τα καλύτερα μυαλά. Έχουν άλλη επιλογή; Να κάθονται να κλαίνε και να περιμένουν το χαρτζιλίκι από τον πατέρα; Όχι μόνο κάνουν καλά για τον εαυτό τους, αλλά θα βοηθήσουν και την πατρίδα μας να αποκτήσει κάποιες φωνές έξω, όπως τότε στην Αμερική και στην Αυστραλία. Και η πυξίδα τους, όπου και να βρίσκονται, θα δείχνει μόνιμα την Ελλάδα.
Όλα τα παραπάνω είναι μια περίληψη αυτών που ζούμε για έβδομη χρονιά. Και ευτυχώς παραμένουμε ακόμη ζωντανοί. Τα περιθώρια όμως στενεύουν, τα προβλήματα πολλαπλασιάζονται, το κουράγιο υποχωρεί…

Αλλά η ελπίδα αντέχει.
Τα φώτα είναι όλα στραμμένα στην κυβέρνηση και προσωπικά στον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα. Και ο κόσμος περιμένει από το βήμα της Διεθνούς Εκθέσεως Θεσσαλονίκης τον οδικό χάρτη που, ακόμη κι αν έχει επικίνδυνες στροφές, θα τον οδηγήσει στην Ιερουσαλήμ… Για να σταθεί ο ελληνικός λαός στα πόδια του. Να καταλάβουν τα νέα παιδιά ότι υπάρχει αύριο. Με μία και μόνη προϋπόθεση: Ότι κάθε μέρα, κάθε λεπτό, πρέπει να παλεύουν και να διεκδικούν με πάθος, γιατί κανείς δεν πρόκειται να τους χαρίσει τίποτε. Και να έχουν εμπιστοσύνη στην Ελλάδα, στην πατρίδα μας.
Ανάλογες είναι οι προσδοκίες και από τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τον πρόεδρο της ΝΔ Κυριάκο Μητσοτάκη. Όχι κορόνες για να ικανοποιηθεί το κομματικό πόπολο… Προτάσεις συγκεκριμένες, που να μπορούν να υλοποιηθούν άμεσα και να οδηγούν στην Ιερουσαλήμ και όχι στο Μοσχάτο. Γιατί τότε θα έχει χάσει εκ των προτέρων το στοίχημα που έχει βάλει με τον εαυτό του…
ΥΓ.: Σε αυτά τα επτά μαρτυρικά χρόνια για την Ελλάδα και τους αδύναμους πολίτες της δεν φάνηκαν πουθενά ευπατρίδες σαν εκείνους τους παλιούς, που βοήθησαν πάρα πολύ και τα ονόματά τους κοσμούν πολλούς δρόμους όχι μόνο της Αθήνας αλλά και των ιδιαίτερων πατρίδων τους.
Όπως επίσης δεν έδωσαν το «παρών» οι «έχοντες» μεγαλοβιομήχανοι και μεγαλοεπιχειρηματίες. Πέρα βρέχει για αυτούς. Ξεχνούν ότι από τούτη τη χώρα πλούτισαν. Από τους ανθρώπους που ζουν και δημιουργούν εδώ.