Φταίει…

Φταίει…
Φταίει… Γιατί γεννήθηκε σε φτωχή χώρα, όπου ούτε το ψωμί δεν είναι δεδομένο…

Κλαίει…

Ποιοι, ποιος από τους μεγάλους που κυβερνούν τούτο τον κόσμο να ενδιαφερθεί;

Τα παιδιά τους μια χαρά ζουν… Με ό,τι ποθεί η καρδούλα τους… Και τον λογαριασμό τον πληρώνουν οι… φίλοι – αντάλλαγμα για τις «δουλειές» δισεκατομμυρίων που παίρνουν.

Ποιος Τραμπ, ποιοι Τραμπ να συγκινηθούν από το κλάμα αυτού του παιδιού, όταν ο πλανητάρχης διέταξε να πάρουν τα παιδιά από τους γονείς τους;

Σπαράζει γιατί του πήραν τους γονείς του…

Φταίει… Γιατί δεν έπρεπε να γεννηθεί…

Η ζωή είναι μόνο για τους λεφτάδες… Για αυτούς που κλέβουν τον πλούτο της χώρας αυτού του παιδιού… Και τι αναζητά; Να χαμογελάσει και σ’ αυτό η ζωή…

Τίποτα παραπάνω…

Αλλά, αντί χαμόγελου, η απάντηση είναι «ας πνιγεί»…

Και συμβαίνει αυτή η τραγωδία σε έναν κόσμο, υποτίθεται, πολιτισμένο… Με αλληλεγγύη…

Ποιος κοροϊδεύει ποιον;

Το κλάμα αυτού του μωρού θα έπρεπε να είναι ο εφιάλτης των κυβερνώντων όλης της Γης…

Υπάρχει Θεός; Πού είναι;

Δεν βλέπει αυτό το παιδί; Ποιος θα το αγκαλιάσει; Μπορεί να ήταν το δικό μας παιδί…

Το αύριο είναι άγνωστο, κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να του ξημερώσει.

Ώρα να σηκωθούμε από τους καναπέδες…

Για να μην ξαναδούμε αυτή την εικόνα. Μπροστά στην οποία ακόμα και ο πιο σκληρός δεν μπορεί να μην κλάψει…